Foto: Wilma Seijbel via Twitter (2014)
Toen Aidan Chambers drie jaar was, lag al vast wat hij zou worden: mijnwerker, net als alle mannen in het dorp. Op de basisschool kon hij amper lezen, maar niemand maakte zich daar druk om. Want een mijnwerker hoeft toch helemaal niet te kunnen lezen?
Op zijn tiende kreeg Aidan van zijn tante een boek met een illustratie van een meisje met een bord op schoot (zie foto). Aidan wilde weten wat het meisje at… en begon hakkelend te lezen. Het was zijn eerste boek en de eerste stap naar een ander leven.
De werkloosheid in het mijnwerkersdorp nam toe en het gezin verhuisde. Aidans nieuwe overbuurjongen nam hem mee naar een plek waarvan Aidan het bestaan niet wist: de bibliotheek. Omdat hij vrienden wilde worden met de buurjongen, las hij vier boeken per week. Met plezier.
Een paar jaar later ontdekte een leraar dat Aidan op school qua niveau totaal niet op z’n plek zat en stuurde hem naar het gymnasium. De leraar werd zijn mentor en liet hem kennismaken met Engelse literatuur.
Aidan werd zelf leraar en begon verhalen te schrijven die zijn leerlingen graag zouden wilden lezen. Boeken over alledaagse gebeurtenissen, over echte kinderen. Zo bracht hij zijn leerlingen plezier in lezen bij.
In de jaren die volgden, bracht Aidan samen met zijn vrouw een tijdschrift uit over kinder- en jeugdliteratuur en schreef hij diverse kinder- en jeugdboeken die zijn bekroond met zilveren griffels en andere prestigieuze prijzen.
Aidan is inmiddels 85. De moraal van zijn verhaal: dit is wat lezen met je kan doen.
Bekijk hier de boeken van Aidan: www.aidanchambers.co.uk
ERWASEENS is een tijdschrift vol verhalen. Om voor te lezen, samen te lezen en zelf te lezen.
